فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا لِي وَلَا تَكْفُرُونِ
پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم و سپاس مرا گویید و ناسپاسی من نکنید. البقرة: 152
خیلیها را در زندگی می بینیم که همیشه از خداوند شکایت دارند و از زندگی و شرایط روزگار می نالند.
آیا این شکایتها چقدر به جاست؟
هیچ جای اعتراض نیست، زیرا که خداوند نعمتها و امکانات زیادی در اختیار ما قرار داده (مثلا نفس کشیدن، و یا راه رفتن و ...)، با زبان به خاطر این نعمتها از خداوند تشکر نمیکنیم، بلکه فراموش میکنیم که اینها نعمتهای خداوند به ماست.
در برابر کسی که نعمتهای فراوانی بدون منت در اختیار ما قرار داده است چنین رفتار میکنیم، باز هم با بی شرمی خود را در برابر خداوند طلبکار میدانیم؛ ای کاش تنها این بود، و به وقت نیاز به درگاه او دست نیاز دراز می کردیم و از او طلب کمک می کردیم.
در جامعه خود بسیاری را می بینیم که حتی به وقت نیاز خدای خود را فراموش می کنند و نیاز و حاجت خود را به خانه ای دیگر می برند.
از خدایی که منتظر بندهاش است که نیازش را با او بگوید فرار میکنند، و به نزد کسی دیگر می روند که حتی به سخنانشان گوش فرا نمیدهد و چه برسد که نیازشان را برآورده نماید.
با این همه احوال باز از خدا شکایت داریم که چرا حال و روزمان چنین است.
بار خدایا ما را ببخش و ما را از این گروه قرار نده، و ندای تو را لبیک می گوییم و به سوی تو باز می گردیم؛ خدایا خود مشکل گشای ما باش.
آمین یا رب العالمین