«حِکم عطائیه» مجموعهای است از دویست و شصت جمله قصار و حکمت در باب تصوف، اخلاق و الاهیات که به شیوهی اشارت گوییهای صوفیان تصنیف شده است.
نویسندهی این مواعظ و حکمتهای، معنوی ابن عطاء الله سکندری، عارف مصری در قرن هفتم و از مشایخ بزرگ طریقت شاذلیه است.
برخی بر آنند که حِکم، خلاصهی آراء و تعالیم ابن عطاء الله در تصوف است و آنچه پس از آن نوشته است، در واقع جز شرح و تفصیل آن نیست. از این رو این عطاء الله به «صاحب الحِکم» شهرت یافت و آوازهی این کتاب به مغرب و اندلس نیز رسید.
یکی از عوامل مهمی که حکم را در میان آثار ابن عطاء الله و سایر کتب عرفانی ممتاز ساخته، آن است که این کتاب آمیزهای است از احکام شرعی و آداب سلوک با فلسفه و حکمت و علم المعرفه که در قالب مواعظ و جملات قصار و به شیوهی صوفیان، بلکه نزد فقها نیز اعتبار خاص حاصل کرد و در زمرهی کتابهایی در آمد که فقها به تدریس آن اجازه میدادند.
اشتراک