الاذکار

ذکر به سان بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک یاد باران معنوی را در دل و جان زنده می‌کند. راهی است به سوی رَهایی از بند و بلای زمین و زمان، از درد و رنج تعلق، و از گوش سپردن به ترش و تلخ روزگار، و از هراس از خار و خس مسیر پرورش.
آنچه در این کتاب به دست توانای امام‌نووی رقم خورده، گل‌هایی است از بوستان ربّانی و گلستان نبوی که زمینه را برای پرواز از زمین و راهیابی به آسمان ملاقات فراهم می‌کند. امید آنکه بهار پرورش، جان را چنان آموزش دهد که دلسوزی و درد شناسی نه یک رفتار ظاهری، بلکه یک خلق باطنی شود.