در محضر عبدالقادر‌گیلانی

آن‌گاه که از اندرز و اندرزگویان سخن می‌گوییم، نام مبارک شیخ عبدالقادر‌گیلانی را همچون‌ عَلَمی شامخ می‌یابیم که در طول روزگاران پس از خودش هم چنان در اهتراز مانده است و چه بسیار اندک‌اند مسلمانانی که نام او را نشنیده باشند. او یکی از بزرگ‌ترین تربیت کنندگان و شیوخ( راستین عرفان)‌ بوده است که اقداماتش منحصر به دوره‌ی زندگانی‌اش نبوده، بلکه تا نسل‌های بعدی( و تا به امروز ) تاثیرش باقی مانده است. روی آوردن این عالم بزرگ به وعظ و اندرز در جهت عمل مطابق با اولویت‌های مهم دینی عصر خویش بوده است؛ او می‌دید که جامعه در رشته‌های فقه، اصول، لغت، نحو و... عالمان برجسته‌ای دارد و خود او در همه‌ی این‌ها تبحر داشت اما از نبودن عالمی که بتواند عامه‌ی مردم را هدایت و آنان را از تاریکی‌های جهل به رو شنایی علم و دانش هدایت کند، در رنج است؛ عالمی که بتواند مردمان را از گمراهی به هدایت، از فرو رفتن در [عمق دره‌های] معاصی و گناهان به [شاهراه‌های] توبه و استغفار و التزام به صراط مستقیم و از توجه و اهمیت دادن به خلق [و ریاکاری] به سوی اخلاص برای خداوند عزوجل راهنمایی نماید. او عرصه را خالی یافت و پر کردنش را بر خود واجب، چرا که این فرض کفایی در حق او به فرض عین مبدل گشته بود، این چنین بود که آستین همت بالا زد و با جدیت کار را شروع کرد.
اشتراک